Ano
wystarczy, że zamknę oczy i już wiem, co gdzie i jak. Gdy prawie bezwietrzna pogoda, trochę mgły i słońca na przetartym nieboskłonie, około południa głosy
niosą się daleko. Z prawej strony z za ściany lasu, na płaskim pagórku gdzie
droga spada w dół dobiegają szumy opon samochodów gnających, zanikające za
wydmowym borem. Przede mną las, ostatnio mocno przetrzebiony, pozwala zagłębić
słuch do wioski, tam odległe hałasy z domostw, szczekanie psów, gdakanie kur,
odgłosy bawiących się dzieci, bywa dobiegnie odgłos zabytkowego traktora, który
z dzieciństwa wspomnienia przywraca, słychać stamtąd też huk i hałas
zsuwającego się z naczepy drewna, które wydarto późnym latem Naturze, żeby
wiatr i słońce przelatywały swobodnie przez dawną litą ścianę lasu. Czasem
wyrwie się z wioski pyrkanie motocykla, wije się po leśnej drodze, skręca za
pagórek kryje za szopami i budynkami przy szosie przystanie rozglądając się za
wolnym miejscem, dołączy do szumów, wniknie w kolumnę i na koniec, gubi się w koronach
sosnowego boru z szumem wiatru, co gra tu niemal bez przerwy. Z lewej strony za
wzgórzem porośniętym starodrzewem kryje się tartak, ten szczególnie nocą
dostarcza okolicy niemiłych woni i odgłosów. Z boku prawego, ukrywające się za
drzewami mojego ogrodu nawoływania, za niepoprawnym psem, i puste rozmowy,
których nie wpuszczam do uszu moich. Tu do ucha dociera też sporadycznie
krzątanina jakichś ludzi, których nie znam a którzy nie chcą być rozpoznawani.
Madame
kocha ciszę, nie ceni sobie zbędnego towarzystwa, mędzącego po próżnicy o
jakichś wydumanych problemach, księżycowych romansach, że ten z tamtym coś
psoci, a potem się okocił, kotów zresztą też nie lubi, bo zjadliwe bestie
polują i pożerają moich podopiecznych a potem pierzem rzygają pod chatą a w
porze mojego spoczynku, albo same stają się ofiarą poćwierkującej kuny
wędrownej, albo tej, co w konowalskiej daczy rezyduje, zagospodarowawszy
pustostan bezmyślny.
Całkiem
za moimi plecami nic nie słychać, góra gęsto porosła sosnami, brzozą i bukami,
są tam też młode i starsze dęby i rów a w nim wyryta droga, więc jedynie
wstrząsy wyczuwam wywołane przez potykające się na korzeniach w wąwozie wielkie
naczepy pełne bali drewnianych.
A
w centralnej części, ptasi jazgot, pukanie do okien, gdy zbraknie karmy i
świst, co raczej zwę gwizdem wiatru nie na wantach, ale na sznurkach co odciągają zdziczałe bluszcze nieuformowane, rozpierzchłe po okolicznym trawniku,
zatopiwszy swe macki w kwieciu podupadłym i mchu wdzierającym się pod cieniem wielkiej kopy uczynionej z kosodrzewiny, co płożyć się z natury winna,
ale fryzjerskim technikom poddawana stoi pęcznieje zacienia i daje schronienie
ptakom, łowcom, jeżowi i temu wszystkiemu co pod nią wiatr wciska, ukryje i
zmusza do wczołgiwania się pod nią w celach podglądowych i wydobywczych.
Madame
chłodną porą ogrodową kontrolę prowadzi okienną metodą i to tylko, gdy słońce
złapać chce na skórę lica, dla kolorków powabnych. Żaden chodnik nawierzchniowy
nie wyprowadza z chaty, cięgiem tylko trawa przycięta, bo Papcio tak dla
treningu mięśni lubi tresować zieleninę.
Madame
z lenistwa chyba zaniemogła, z boku na bok bezboleśnie nie mogła się obracać
szezlong-ując z książką w celach językoznawczych, chorość wlazła jej w gnaty i
w żaden sposób nie chciała wyleźć, a bo i to jej dobrze było w puchatym
ciele siedzieć, nic nie gniotło, nie miotało jej po świecie, nie wywlekało
spacerować po chłodzie. Papcio skunksem
podszywany dziadyga nie chciał palić w kominku, to się Madame balsamem masowała
w miejsce boleści, otulała ociepleniem rozmaitym jęcząc - już nie mogę! - ale
litości nie widząc, szerzej rozdarła paszczę w dal kosmiczną i podszeptu dostała
olśniewającego, że ma Brać, i wziąć: - słoneczną witaminę D, omega jakieś i
niesklerotyczne masełko (surowe) na oliwienie mechanizmów to minie, musi, bo
Madame tak chce i basta, sama z chaty wylezie jak biel pokryje cudownym dywanem
całe to zaniedbanie ogrodowe i okoliczne badziewie, może nawet się gdzieś dalej
wyprawi, byle nie za daleko. Oj! Do ciepłych krajów najdalej.
