piksele

Będąc dzieckiem w niedzielnych bucikach dreptałam w tłumie przez rynek w rytm nabożnego śpiewu niosącego się poza mury kościelne. W tamtych czasach wszyscy wszystkich znali, wymieniali ukłony, pozdrowienia a często i uściski. Niektórzy znali mnie i choć było to miłe, wprawiało mnie w zakłopotanie. Pamiętam moje utrudnione pomiędzy rozkołysanymi ramionami mężczyzn i zaczepnymi spódnicami kobiet przemykanie ku straganom z łakociami, wstążkami, kolorowymi koralikami, glinianymi piszczałkami, kogucikami, balonikami i klaszczącymi drewnianymi skrzydełkami, jaskrawo pomalowanymi ptakami.

Migotliwy świat pikseli zawsze mnie zachwycał, pochłaniając całą moją uwagę, jak muzyka wciągał do tańca, wirowałam w nim i tak mi zostało do dziś.

Podziw dla wież i starych murów był mi bliski, ale z całą pewnością wolałam malowidła i ozdoby ścienne wnętrz wszelakich, czy to kościelnych, muzealnych, czy pałacowych. Ze wzruszeniem wkraczałam do środka i jak to w muzeach i zamkach rozpoczynałam polerowanie posadzki z jednej sali do drugiej chłonąc piękno minionych czasów. 

Kościelne posadzki lśniąc odbitym światłem przenosiły mój wzrok ku górze a tam w rytm organowej muzyki wirował i skrzył się kurz, skrywając malowidła w mgławym świetle kolorowych skrawków witraży.

Świat mojego dzieciństwa był piękny a ludzie pamiętający okropności wojny byli życzliwi i pełni optymizmu- potencjał kwitł nietknięty jeszcze polityczną łapą.    

W czasach PRL-u już, jako dorosła osoba, nie zawsze miałam pieniądze na farby, wykorzystywałam klej i skrawki kolorowych czasopism, uprawiając sztukę z recyclingu, choć słowa tego jeszcze nie znałam. 

Oto plony z tamtych lat.

Dobre myśli na każdy dzień:

„Znakomite dzieło wymaga cierpliwości, uczciwości i czasu”