komoda

W pustym pokoju stoi komoda, myślałam, że będzie w niej przechowywała skarby; klocki, kredki…, lubiła rysować, po ścianie też, nie złośliwie, tak zwyczajnie, jak robią to dzieci, żeby sprawdzić czy ta wielka biała powierzchnia kolory przyjmuje, niestety kropki i kreski pochłonął remont, biel pokryła nieliczne pamiątki, tylko komoda została, namalowałam na niej owoce i kwiaty dla buzi o szerokim uśmiechu, dźwięcznym, kiedy jeszcze była z nami, teraz już bezgłośny rozmywa się, blaknie i przy byle szeleście znika, czas zaciera wspomnienia, widzę, gdy ścieram kurz z porzuconego mebelka, roześmiana niknie, każdej jesieni coraz szybciej rozpływa się w powietrzu pochłaniana przez gęstniejącą mgłą, jakiś czas temu odpłynęła z Przyjacielem ze szpitalnego łóżeczka, czuję rozdzierający ból, łzy połykam, żeby nie było potopu…, czasem na moment błyśnie taka Doskonała, w kropli deszczu zawiśnie tęczą brylując w promieniu przepuszczonym przez liście, w dziwnym kształcie obłoków, w pajęczynie utknie złotym skraweczkiem czegoś…, żeby na dłużej, nie…, ulotne to takie…, śpieszy się…, musi tam być szczęśliwa…